Rafels van rouw
Ik gebruik al mijn kracht
om niet te verdwalen
in dat wat ik voel,
wat niet terug valt te halen
de leegte, de kou
de heimwee, het missen
de vraag hoe het leven
zich zo kon vergissen
rechtop maar geknakt
zal ik blijven staan
ik beloof je mijn lief
dat ik verder zal gaan
totdat ik ooit
mijzelf weer herken
in leven en liefde
en in dat wat ik ben
totdat jij ziet van veraf
vanaf waar? dat ik hier
heel voorzichtig
het leven weer vier
als ik de rafels van rouw
in mijn ziel heb verweven
totdat een manier
waarop ik kan leven
zonder jou
maar voor altijd in mij
ik koester je, voel je
altijd dichtbij...
© Marian van Til
Reactie schrijven
Marianne van Hengel (vrijdag, 25 mei 2018 13:33)
Dit gedicht is en blijft zó raak. Zó dicht bij mijn gevoelens.
Precies zoals ik nu verder probeer te gaan. Zoals mijn zoon zou hebben gewild..
Anke Beere (vrijdag, 25 mei 2018 15:59)
Heel mooi Marian en zo gevoelig een raak.
Tonny (woensdag, 06 juni 2018 04:45)
Prachtig!
Marianne van Eijndhoven (vrijdag, 23 oktober 2020 15:34)
Heel onverwachts-bij het opruimen van oude berichten in m'n telefoon kom ik dit gedicht tegen... Het raakt me diep..
Dank je voor dit onverwachte cadeautje..
Riet Zuidberg (donderdag, 04 augustus 2022 17:56)
Dit gedicht kreeg ik toegestuurd na het overlijden van mijn man.
Helaas in een beetje verfrommelde staat maar het maakte mijn ontroering er niet minder om. Het is precies zoals ik mij voel en daardoor zo troostrijk.
Ik heb het al meerdere keren doorgestuurd en krijg steeds hele dankbare reacties.
Ik zou het wel graag in een mooiere uitvoering willen hebben om het op te kunnen hangen.
Helaas lukt mij dat niet.